Τα δέντρα

Μία φίλη, μου δώρισε ένα κόσμημα. Είναι ένα ασημένιο δεντράκι για το χέρι. Ακουμπά αέρινα σε μια λεπτή αλυσίδα. Δεν πατάει κάπου, δεν έχει ρίζες…

Μόλις το είδα, θυμήθηκα το βιβλίο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, «Τα δέντρα», που κάποτε πέρασε από τα χέρια μου. Από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, γιατί η ηρωίδα είναι μια νέα γυναίκα με την οποία ταυτίστηκα, κάτι που σπάνια μου συμβαίνει όταν διαβάζω.

Σκεφτόμουν κι εγώ, όπως εκείνη, τα δέντρα και τους ανθρώπους. Κάποιοι άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή απλώνοντας ρίζες. Στο σημείο όπου βρέθηκαν να μεγαλώνουν παίρνουν τροφή από το περιβάλλον τους και αποδίδουν άνθη, καρπούς. Άλλοι, απλώς φεύγουν. Κινούνται, λευκές σαΐτες στον ουρανό. Είναι και η εποχές τέτοιες, η υδρόγειος είναι πεπερασμένη, πολίτες του κόσμου. Έπειτα, υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν βρει ακόμα το πρόσφορο έδαφος για να ριζώσουν. Κι έτσι, γυρνούν, ψάχνουν. Τέλος, η πιο εύθραυστη κατηγορία. Αυτοί που ρίζωσαν, εκούσια ή ακούσια, σε έναν τόπο που δεν αγαπούν, που δεν τους φτάνει το νερό του να ξεδιψάσουν, και όμως μένουν. Γιατί τα δέντρα δεν μετακινούνται… Μόνο, δειλά, στρέφονται προς τον ήλιο.

Ή μήπως όχι;