Είδα
την ταινία του Baz Luhrmann όταν βγήκε. Μου άρεσε η μουσική, μου άρεσαν τα
σκηνικά και τα κοστούμια, αλλά είχα σχολιάσει ότι δεν μπόρεσα να καταλάβω τους χαρακτήρες.
Και τι ήταν τόσο «υπέροχο» πια στον κύριο Γκάτσμπυ (Ο τίτλος στα ελληνικά είχε
μεταφραστεί «Ο υπέροχος Γκάτσμπυ»). Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να διαβάσω το
κατά γενική ομολογία αριστούργημα του Φ.Σ. Φιτζέραλντ και να δω αν η δική μου ματιά
στο έργο θα με οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό. Και πραγματικά άξιζε…
Πρόκειται
για την ιστορία ενός εξαιρετικά πλούσιου ανθρώπου, του Γκάτσμπυ, που κατά τη
χρονική στιγμή της αφήγησης βρίσκεται να ζει μόνος σε μία τεράστια έπαυλη,
οργανώνοντας συχνά επικά πάρτι για εκατοντάδες γνωστών και αγνώστων. Είμαστε
στην Αμερική, στη δεκαετία του ’20, με τη μεθυσμένη από τη τζαζ Νέα Υόρκη και
το αλκοόλ να ρέει στα κρυστάλλινα ποτήρια των καλοντυμένων, αστραφτερών ανθρώπων.
Ένας θρύλος δημιουργείται γύρω από το όνομα του Γκάτσμπυ. Σύντομα, αποκαλύπτεται
στον αφηγητή, γείτονα και φίλο του, Νικ, ότι το εφαλτήριο για όλη αυτή την
εξτραβαγκάντζα είναι η ανάμνηση μίας
γυναίκας και το όνειρο για την επανένωση με εκείνη.
Ο
μύθος του Γκάτσμπυ είναι πραγματικά υπέροχος, με μια πλοκή νωχελική στην αρχή
του βιβλίου, καταιγιστική στην πορεία και συνταρακτική στην κατάληξη. Ο
πρωταγωνιστής με τον ακαταμάχητο αέρα και το ρομαντικό πνεύμα προσδιόρισε τον
εαυτό του στηριζόμενος σε μία υπόθεση. Φυλάσσοντας θραύσματα του παρελθόντος
έφτιαξε ένα παρόν-αίθουσα αναμονής, τόσο τέλειο, όπου κανένα μέλλον δε θα
μπορούσε ποτέ να χωρέσει με τον αναμενόμενο τρόπο.
Φυσικά
η πραγματικότητα ξεπερνά πάντα τη φαντασία και μένουμε εμείς να αναρωτιόμαστε
τι ήταν καλύτερο…
Τώρα θα μου πεις γιατί δεν τα κατάλαβα αυτά
από την ταινία. Ε, δεν είμαι τυχαία book person.
Απόσπασμα:
«…Θα πρέπει
να ένιωθε ότι είχε χάσει για πάντα τον παλιό γεμάτο ζεστασιά κόσμο, πληρώνοντας
πολύ ακριβό τίμημα για το ότι είχε ζήσει πάρα πολύ μ’ ένα και μοναδικό όνειρο.
Θα πρέπει να κοίταξε προς τα πάνω στον εχθρικό ουρανό μέσα από τα τρεμάμενα
φύλλα και να τον διαπέρασε ένα ρίγος όταν ανακάλυψε τι γκροτέσκο πράγμα είναι
ένα τριαντάφυλλο και πόσο ωμό είναι το λιόφωτο πάνω στο νεαρό γρασίδι. Ένας καινούργιος
κόσμος, υλικός, χωρίς όμως, να είναι αληθινός, όπου φτωχά φαντάσματα ανάσαιναν
όνειρα αντί γι’ αέρα και περιπλανιόντουσαν χωρίς σκοπό τριγύρω…»
Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, Φράνσις Σκοτ
Φιτζέραλντ, Εκδόσεις Μίνωας
Μετάφραση: Γρηγόρης Παπαδογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου