Μέσα στο αγαπημένο μου καφέ

Κυριακή μεσημέρι

Μέσα στο αγαπημένο μου καφέ επαγγελματικά ραντεβού, διαλείμματα για φαγητό, καφέδες μεταξύ φίλων, καπνός.

Ηλικιωμένοι κύριοι με εφημερίδες, φοιτητές με σημειώσεις, γέλια.

Ζευγάρια ταιριαστά τσακώνονται, αταίριαστοι άνθρωποι ερωτεύονται, μουσικές.

Αγχωμένες φάτσες χωμένες σε laptop, περίεργοι τύποι με ύποπτα βιβλία, ο «ωραίος της σχολής»…

Κυρίες με ωραία κοσμήματα κουτσομπολεύουν.

Ενίοτε περιστέρια. Εισβάλλουν και τρομάζουν επίδοξους αριστερούς πολιτικούς.

Ο κύριος με τα χαρτομάντηλα: «1 ευρώ τα 2, 2 ευρώ τα 5», ο πάντα χαμογελαστός Πακιστανός με τα αρωματικά sticks.

Ποιο καφέ δε θα ήθελε να είναι στο πάνω μέρος αυτής της πλατείας, ποιο μαγαζί δε  θα ήθελε να είναι στο ισόγειο αυτού του ιστορικού κτιρίου;

Στο αγαπημένο μου καφέ διαβάζουμε, αναπολούμε, κρυφοκοιτάμε τους υπόλοιπους θαμώνες, χαζεύουμε την πλατεία.

Πίνουμε εξαιρετικό καφέ (όταν δεν έχει ρεπό ο μπάρμαν –τότε αναλαμβάνει η μαγείρισσα… αχ!), οσμιζόμαστε μαγιονέζα και τσάι μήλο-λεμόνι.

Κρατάμε αδιάφορα το κινητό μας, τσουλάμε τους δείκτες σε οθόνες αφής, ξεφυλλίζουμε free press, καπνίζουμε.

Ακούμε τη μουρμούρα των ψυγείων και λοιπών ηλεκτρικών συσκευών, κουταλάκια που παλεύουν με κούπες, την κουβέντα των διπλανών.

Παίζουμε με τα μαλλιά μας, χαμογελάμε στο κενό, ονειρευόμαστε Κυριακή μεσημέρι.

Και η ζωή είναι πάλι ωραία…

Να περάσεις καμιά φορά αν σε βγάλει ο δρόμος… Α! Ξέχασα να σου πω ποιο είναι…