Μετά το σεισμό

Το βιβλίο με το ωραίο εξώφυλλο

    Κάποιος, κάποια νύχτα, μου είχε πει: «Όταν διαβάζω Μουρακάμι είναι σαν να βλέπω ταινία». Έκτοτε δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ακριβή χαρακτηρισμό για τα βιβλία του Χαρούκι Μουρακάμι. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του έχει κάτι το ξεκούραστο. Οι ιστορίες του, πάντα λίγο σκοτεινές, σε σπρώχνουν απαλά από τη μία σελίδα στην άλλη. Η ανάγνωση σε ρουφάει με κάποιο τρόπο και ενώ ταλαντεύεσαι ανάμεσα στο «μου αρέσει» και το «με ενοχλεί» έχεις φτάσει στο τέλος του βιβλίου και θέλεις να διαβάσεις το επόμενο.

   Το «Μετά το σεισμό» είναι ένα σύνολο από ανθρώπινες ιστορίες. Το μόνο που τις ενώνει είναι ο απόηχος ενός σεισμού. Ο σεισμός και το συνηθισμένο «χρώμα» των πρωταγωνιστών του Μουρακάμι. Μουντό, με φωτεινές κηλίδες. Και σε αυτό το βιβλίο, ήρωες ταλαιπωρημένοι, κατά κανόνα στην παιδική τους ηλικία, με τις ζωές τους τακτοποιημένες στις φόρμες της σύγχρονης πραγματικότητας, παρέα με τα φαντάσματά τους να προσπαθούν να βρουν «κάτι». 

    Αγαπημένη μου από τις έξι ιστορίες «Σούπερ Βάτραχος σώζει το Τόκιο».  Ίσως γιατί είναι αυτή στην οποία το φανταστικό μπλέκεται με το πραγματικό με έναν τρόπο ιδιαίτερο που ο Μουρακάμι χειρίζεται εξαιρετικά.

   Δεν είναι το βιβλίο που θα πρότεινα από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, το διάβασα όμως ευχάριστα, σαν καλογυρισμένη ταινία. Πέρασα στη σκοτεινή του ατμόσφαιρα ελπίζοντας στο τέλος. Στο καλό τέλος, να μου αποδείξει, για ακόμα μία φορά, ότι η ζωή είναι (ή μπορεί να είναι) για όλους ωραία. Και ήσυχη να πέσω για ύπνο…

«Μετά το σεισμό», Χαρούκι Μουρακάμι

Εκδόσεις: Ωκεανίδα, Μετάφραση: Βασίλης Κιμούλης