Θιβετιανή Ροδακινόπιτα

Όπως το ακούς

    Δεν είναι πολύ διαφορετική η όψη ενός βιβλίου όταν το κοιτάς στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου, όταν μεταφέρεται από την τσάντα σου στο γραφείο σου στο κρεβάτι σου και από την αρχή, με το σελιδοδείκτη να αλλάζει θέσεις, και όταν το τοποθετείς στο ράφι της δικής σου βιβλιοθήκης με τα διαβασμένα;

    Όχι;… Μόνο σε μένα φαίνεται;… Καλά… Στο θέμα μας…

    Παραδέχομαι ότι ξεκινώντας το καινούριο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς ήλπιζα όσο βρίσκομαι στις σελίδες του να ερωτευτώ. Δεν εννοώ να ερωτευτώ με το βιβλίο, το συγγραφέα, τη ζωή κ.λπ.. Εννοώ να ζήσω έναν έρωτα. Οι προσδοκίες μου δεν ήταν καθόλου παράλογες γιατί κάτι τέτοιο μου συνέβη εν μέσω προηγούμενων αναγνώσεων έργων του Ρόμπινς.

   Ο κόσμος του Τομ (μετά τη Θιβετιανή Ροδακινόπιτα αισθάνομαι μια οικειότητα) πλημμυρίζει από μαγεία. Είναι σαν να προσπαθεί διαρκώς να σε πείσει με ρεαλιστικά, σουρεαλιστικά, ιστορικά, πραγματικά, μυθοπλαστικά και άλλα μέσα ότι κάτι απόκοσμα παράλογο κρύβεται στις ζωές των ανθρώπων και περιμένει να το βρουν. Αν ο έρωτας είναι (ή έστω μπορεί να περάσει σαν) μια μικρή απόδειξη ότι αυτή η μαγεία είναι γεγονός, εγώ έχω πειστεί.

   Αν προσπαθούσα να περιγράψω το συγγραφέα σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει ποτέ βιβλίο του θα έλεγα πως είναι: Αμερικανός, ευφυής, ρομαντικός, πρόστυχος και γνήσια αστείος. Έτσι περίπου τον έβλεπα εγώ μέσα από τα μυθιστορήματά του και κάπως έτσι εικονογραφεί κι εκείνος το χαρακτήρα του – τον απόλυτο πρωταγωνιστή στην αυτοβιογραφική του ιστορία. Μέσα στα πλαίσια μιας μποέμ ζωής, με sex, drugs, rock n’ roll και όλα αυτά τα κλασσικά, η περσόνα του χρωματίζεται από το σεβασμό στο συγγραφικό ταλέντο που ανακαλύπτει ως κάλεσμα, τη ρομαντική του απόσταση από την τεχνολογική εμμονή της σύγχρονης εποχής και την όρεξή του για ζωή, για έρωτα, για χαρά.

   ‘Ήταν αυτό που περίμενα. Βουτιά σε έναν παράλληλο κόσμο, έμπνευση, ορμή να ζήσω με περισσότερο πάθος, οικονομία στις σελίδες γιατί όπως με κάθε βιβλίο που μου αρέσει δεν ήθελα να τελειώσει.

   Αν είσαι fan του Τομ Ρόμπινς διάβασέ το. Αν δεν έχεις ξαναδιαβάσει Ρόμπινς διάβασε τον «Τρυποκάρυδο». Και τα ξαναλέμε…

Κάπως έτσι τελειώνει:

   «Αν μου έχει δοθεί ένα χάρισμα σ’ αυτήν τη ζωή, αυτό είναι η ικανότητά μου να ζω ταυτόχρονα στον κόσμο της λογικής και στον κόσμο της φαντασίας. Τώρα έχω περάσει τα ογδόντα, και το πράγμα για το οποίο είμαι περήφανος είναι ότι δεν επέτρεψα σε καμία εξουσία (ούτε πολιτική, ούτε στρατιωτική, ούτε θεσμική ή κοινωνική) να μου αφαιρέσει αυτό το χάρισμα με τη βία, τον καταναγκασμό ή τον χλευασμό.  Από την αρχή, η φαντασία ήταν ο μπαλαντέρ μου, το πασπαρτού μου, ο υπηρέτης μου, ο αφέντης μου, η νυχτεριδοσπηλιά μου, το οικιακό μου σύστημα ψυχαγωγίας, το σωσίβιό μου, το σιρόπι μου. Και σκοπεύω να την κρατήσω ως το τέλος, όποτε και όπως έρθει αυτό το τέλος, είτε ακολουθεί άλλη πράξη είτε όχι.

   Οι Γάλλοι λένε ότι η καλύτερη φάση ενός ερωτικού δεσμού είναι το ανέβασμα. Εγώ λέω ότι πιθανόν είναι καλύτερα να φαντάζεσαι τα ουράνια παρά να πας εκεί.»

Τομ Ρόμπινς, «Θιβετιανή ροδακινόπιτα,η αληθινή αφήγηση μιας ευφάνταστης ζωής»,

Εκδόσεις Αίολος, μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής