Μου λείπει ο κινηματογράφος «Αττικόν»

Μην τον ξεχνάς

Χρόνια πια απουσία. Ήταν βίαιος ο χωρισμός. Πόνεσα αλλά είπα ότι θα είμαι δυνατή. Υπέθεσα ότι κάτι καλύτερο θα βρεθεί για τα βράδια του Σαββάτου αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Μετά σκέφτηκα ότι ίσως θα είναι για λίγο. Ότι κάποια στιγμή θα περάσω από την οδό Σταδίου και θα είναι σαν να ήταν όλα ένα κακό όνειρο. Κι αυτό δεν έγινε ποτέ…

Μας στέρησαν εν δυνάμει συναρπαστικές βόλτες και δίωρα βουτυρένιας ευτυχίας. Δεν μπορούν όμως να μας κάψουν τη μνήμη… Το ζήσαμε, ήταν εκεί! Το μαρτυρούν τα χέρια μας, ζεστά ακόμα από το κράτημα στο φουαγιέ, κι αν αυτό δε σου φτάνει στο κάτω συρτάρι έχω τα μισοσκισμένα εισιτήρια των προβολών. Καλές ταινίες, μέτριες ταινίες, κακές ταινίες, πάρα πολύ κακές ταινίες… Δεν έχει σημασία γιατί τις είδαμε στην πιο ωραία αίθουσα…

Τέτοια περίοδο θα περνούσα να πάρω πρόγραμμα για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν είναι ίδιες οι Νύχτες Πρεμιέρας χωρίς το Αττικό και τον Απόλλωνα.

Ήταν το αγαπημένο σημείο του κέντρου της Αθήνας: οι δύο κινηματογράφοι, Αττικόν και Απόλλων, ο Ιανός παρακάτω, τα Goody’s στη γωνία, το Use στην πλατεία Καρύτση (τότε που η πλατεία ήταν αλλιώς). Από το χαρούμενο σύνολο δεν έχουν μείνει παρά θλιμμένα υπολείμματα.  Έγιναν άσχημα πράγματα στο ύψος αυτό της Σταδίου και τώρα πια είναι ένα από τα πιο στενόχωρα σημεία της πόλης. Ακριβώς επειδή υπήρξαν γέλια εκεί, υπήρξε συγκίνηση, υπήρξαν αναπόφευκτες ιστορικές συναντήσεις. Υπήρξαν φλερτ που γίνονταν έρωτες, υπήρξαν φιλίες που δυνάμωναν και παρέες που περνούσαν καλά, υπήρξαν παιδιά που μάθαιναν κάτι καινούργιο…

Υπάρχει μεγάλη πολιτική συζήτηση πίσω από την πρόσφατη ιστορία του κτιρίου όμως δε θα σταθώ εκεί. Μου λείπει ο αγαπημένος μου κινηματογράφος. Τόσο απλά.