Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Loving Vincent

Το Loving Vincent είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που έχω δει. Κάθε καρέ αποτελεί  ένα αυτοτελές έργο. 65000 ελαιογραφίες, ζωγραφισμένες στο χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους, συνθέτουν ένα φιλμ που δίνει την εντύπωση κινούμενου καμβά. Τα πρόσωπα και τα τοπία της ταινίας είναι παρμένα από το έργο του καλλιτέχνη και φιλοτεχνημένα με την τεχνοτροπία του.

Ίσως χρειάζεται πέντε λεπτά στην προβολή για να το συνηθίσεις, αλλά πολύ γρήγορα η ατμόσφαιρα σε απορροφά. Η πλοκή άλλωστε είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με την κεντρική ιδέα και αυτό είναι που κάνει το εγχείρημα επιτυχημένο.
Η ταινία είναι βιογραφική. Κατά τη διάρκεια της δράσης του, ο ζωγράφος αλληλογραφούσε ανελλιπώς με τον αδερφό του και τα γράμματα αυτά αποτελούν μία από τις πιο όμορφες σειρές αλληλογραφίας της λογοτεχνίας. Η ιστορία διαδραματίζεται έναν χρόνο μετά το θάνατο του Βινσεντ Βαν Γκογκ. Ο γιος του ταχυδρόμου που για χρόνια τον εξυπηρετούσε, αναλαμβάνει να παραδώσει την τελευταία επιστολή του αποθανόντος. Τότε, ξεκινάει μια μικρή περιπέτεια που ξετυλίγει σιγά-σιγά το νήμα της ζωής του καλλιτέχνη. Περιλαμβάνεται το διάσημο περιστατικό με το κομμένο αυτί και στοιχεία, που προσωπικά δε γνώριζα, όπως ότι ο ιδιοφυής αυτός ζωγράφος ξεκίνησε να ασχολείται για πρώτη φορά με την τέχνη του στα 28 του χρόνια.

Το θέαμα είναι απολαυστικό. Οι πινελιές από καθαρό χρώμα, τα αυστηρά περιγράμματα και τα έντονα χρώματα είναι τόσο καθηλωτικά όσο και χαλαρωτικά. Ακριβώς όπως και οι πίνακες του Βαν Γκογκ. Είναι μια ταινία με γνήσια ευαισθησία,  χωρίς να είναι στιγμή γλυκανάλατη. Μου άρεσε πολύ.

Είχα την τύχη να τη δω σε ένα από τα πιο όμορφα σινεμά του κέντρου της Αθήνας, στο Cine Paris. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι η τελευταία φορά που πηγαίνω σε θερινό κινηματογράφο για το 2017. Κάθε φθινόπωρο το γεγονός αυτό με μελαγχολεί. Μπορώ να πω όμως ότι οι συνθήκες της φετινής τελευταίας προβολής ήταν ιδανικές. Αν εξαιρέσεις το κρύο. Το κρύο διορθώθηκε με ζεστό τσάι και πανωφόρι τύπου κουβέρτα. Και μετά κρέπα στην Αμάλθεια.

Του χρόνου πάλι…

«Είχα μια καινούρια ιδέα στο κεφάλι μου, και να το σχέδιο… Αυτή τη φορά είναι απλώς το υπνοδωμάτιό μου, μόνο που εδώ το χρώμα θα κάνει τα πάντα και, καθώς δίνει με την απλοποίηση του ένα πιο επιβλητικό ύφος στα πράγματα , θα υποβάλει εδώ την ανάπαυση ή τον ύπνο γενικά. Με μια λέξη, βλέποντας την εικόνα, θα ξεκουράζεις το μυαλό ή μάλλον τη φαντασία σου.»

Απόσπασμα από το «Χρονικό της Τέχνης», E.H.Gombrich, Εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.



Δεν υπάρχουν σχόλια: