Λατρεμένα αθηναϊκά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

    Κατά την πρόχειρη ανασκαφή που επιχείρησα σε τσάντες, συρτάρια, παλιά πορτοφόλια και μεταλλικές κασετίνες φοιτητικής ζωής, βρέθηκα αντιμέτωπη με την εξής συλλογή. Πρόκειται για τη συλλογή των αποκομμάτων της νομιμότητας των μετακινήσεων μου στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια: πολλές κάρτες απεριορίστων διαδρομών μηνιαίας ισχύος και ολίγα εισιτήρια.

   Μετακινούμαι με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς από το 2007 σε καθημερινή βάση. Σχεδόν 10 χρόνια μοιράζομαι λεωφορεία και μέσα σταθερής τροχιάς με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Δεν είμαι από αυτούς που αποφεύγουν αυτόν τον τρόπο μετακίνησης. Δεν επιβαίνω καταναγκαστικά αν και αναγκαστικά ως επιβάτης αγανακτώ. Έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ από τη ζωή μου εν κινήσει όλα αυτά τα χρόνια και, σε διαβεβαιώ, δεν είναι όλες δυσάρεστες. 

   Εντάξει… Απλυσιά, κονσερβοποίση, επετεία, οδηγοί εν εξάλλω καταστάσει, παρενοχλήσεις παντός τύπου, ιπτάμενα απειλητικά μικρόβια, κλαίοντα παιδάκια και διαπληκτισμοί είναι μέσα στο παιχνίδι κάθε μέρα. Άντε μέρα παρά μέρα αν είσαι τυχερός. Και όλα αυτά είναι ικανά, πίστεψέ με, να σου χαλάσουν τη διάθεση. Να σου διαλύσουν να νεύρα που κάλμαρες με τεχνικές διαλογισμού όλο το απόγευμα στο γραφείο και να εκμηδενίσουν την ενέργεια που γενναιόδωρα σου έδωσε ο πρωινός σου καφές. Και μην ξεχνάς τους παράγοντες καθυστέρηση, απεργία και, το κλασσικό, παρκαρισμένο με αλάρμ όχημα που κόβει την κυκλοφορία. Τελευταία, στα μέσα σταθερής τροχιάς έχουν προστεθεί και οι απόπειρες αυτοκτονίας. Και το έχω ζήσει και αυτό.

    Το κυνήγι της άδειας θέσης (που θα χαρίσεις στη γιαγιά που σε κοιτάει με νόημα γιατί έχεις και ανατροφή), το πρώτο και το τελευταίο μετρό, που έχουν εντελώς διαφορετική διάθεση από τα υπόλοιπα δρομολόγια και η παράνομη συνομωσία ανταλλαγής εισιτηρίων μεταξύ αγνώστων είναι κομμάτια του παζλ που έχω μάθει να αγαπώ.

   Έχω δει και πραγματικά όμορφα πράγματα όμως όλον αυτόν τον καιρό. Έχω δει την πόλη μου να αλλάζει καθημερινά μέσα από την ίδια διαδρομή, έχω δει ανθρώπους να γνωρίζουν ανθρώπους, παιδάκια να εντυπωσιάζονται από αυτά που εμάς μας προσπερνούν και τετράποδους λαθρεπιβάτες να χαρίζουν γέλια. Έχω δει μια κυρία να δακρύζει πάνω στις σελίδες ενός βιβλίου. Έχω δει ολόκληρο λεωφορείο να βοηθάει πρόσχαρα κάποιο άτομο με αναπηρία.

    Μία αγαπημένη εικόνα που δε θα ξεχάσω, είναι αυτή μιας κοπέλας που κοιτώντας έξω από το παράθυρο, πάλευε να μαζέψει το χαμόγελό της, για να μη φαίνεται σαν τρελή που γελάει μόνη. Κάτι, ή κάποιον, σκεφτόταν που της άρεσε πολύ και προσπαθούσε να κρύψει το γνωστό ασυγκράτητο συναίσθημα χαράς που όταν σε καταλάβει ξεχειλίζει από παντού. Και δεν τα κατάφερνε. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό και μου έφτιαξε τη μέρα…