Το Σπίτι των Πνευμάτων - Ιζαμπέλ Αλιέντε

  Το Σπίτι των Πνευμάτων είναι μία ιστορία από αυτές που αναζητάω όταν χαζεύω στα βιβλιοπωλεία και στις δανειστικές βιβλιοθήκες. Μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις για να δεις, να ακούσεις, να γευτείς και να αγγίξεις ανθρώπους, τόπους και όνειρα και να τα ζήσεις σαν να ήταν δικά σου.

    Έρωτας, θάνατος, πάθος, οικογενειακά δράματα, νεανικές φιλοδοξίες, πολιτικά εγκλήματα, κοσμολογικές ερωταπαντήσεις και μυστικά εναλλάσσονται στις ζωές των πρωταγωνιστών. Η αφήγηση κυλάει γρήγορα. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με ένα ρυθμό που δίνει την αίσθηση ότι όλα συμβαίνουν και υπάρχουν απλά για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι άλλο.

    Μου θύμισε λίγο το 100 χρόνια μοναξιά του Gabriel-Garcia Marquez. Είναι ιστορίες των μελών μιας οικογένειας που αλλάζει διαρκώς μέσα στα χρόνια, όπως αλλάζει και το σπίτι-σημείο αναφοράς της. «Αν οι τρέλες επαναλαμβάνονται στην οικογένεια θα πρέπει να υπάρχει μία γενετική μνήμη που τις εμποδίζει να χαθούν για πάντα.»

   Γνωρίζουμε την Κλάρα σαν μια μικρή που μιλάει με τα πνεύματα, προβλέπει το μέλλον και κουνάει αντικείμενα με τη σκέψη. «Σ’ έναν κόσμο με τρομαχτικές ιστορίες, με ήρεμες ησυχίες, όπου ο χρόνος δε σημειωνόταν με ρολόγια ούτε με ημερολόγια και όπου τα αντικείμενα είχαν τη δική τους ζωή, τα φαντάσματα κάθονταν στο τραπέζι και μιλούσαν με τους ανθρώπους, το παρελθόν και το μέλλον ήταν μέρος του ίδιου πράγματος και η πραγματικότητα του παρόντος ήταν ένα καλειδοσκόπιο από ανακατεμένους καθρέπτες, όπου οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί». Η εγγονή της Κλάρας, η Άλμπα, υπογράφει τον επίλογο σαν μια γυναίκα που ερωτεύτηκε, επαναστάτησε και πλήρωσε σκληρά το τίμημα της καταγωγής της. Ανάμεσα στις δύο, παρελαύνουν γυναίκες και άντρες με ιδιαίτερους χαρακτήρες και μοναδικές εμπειρίες που πλέκονται σε ένα σύνολο συναρπαστικό. Θυμός, εγωισμός, πείνα, αγωνία, πόθος, συμπόνια πυροδοτούν αλυσιδωτές αντιδράσεις. Και όλα αυτά σε μία Λατινική Αμερική με τα δικά τις χρώματα, τις γοητευτικές παραδόσεις και τις κοινωνικές αναταραχές.

«Εκείνη δεν πίστευε πως ο κόσμος ήταν μια κοιλάδα δακρύων, παρά το αντίθετο, ένα θεϊκό αστείο, και γι’ αυτό ήταν βλακεία να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, αν Αυτός ο ίδιος δεν το έκανε.»

Το Σπίτι των Πνευμάτων, Ιζαμπέλ Αλιέντε, εκδόσεις Ωκεανίδα, μετάφραση: Κλαίτη Σωτηριάδου