Πρώτη φορά Paul Auster

   Όταν διαβάζεις έναν συγγραφέα για πρώτη φορά εμπλέκεται πάντα στην ανάγνωση το γοητευτικό συναίσθημα της πρώτης γνωριμίας. Κάτι σαν να επισκέπτεσαι ένα νησί που δεν έχεις ξαναπάει. Σαν να δοκιμάζεις έναν καινούργιο συνδυασμό γεύσεων. Σαν να ανακαλύπτεις το φιλί κάποιου. Κάπως έτσι, όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα μυθιστόρημα με μία άγνωστη σε σένα γραφή, αισθάνεσαι ότι, σε λίγο, κάτι παραπάνω θα ξέρεις, κάτι που μέχρι σήμερα αγνοούσες. Είναι μια ελεγχόμενη εισβολή στον κόσμο κάποιου άλλου που ίσως να σου ταιριάξει, ίσως και όχι. 

    Έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Paul Auster «Ενοχές δίχως τύψεις». Ολιγοσέλιδο, με περιγραφικό οπισθόφυλλο, στο οποίο αναφέρεται αυτό ως «έργο ωριμότητας» του συγγραφέα.

   Πρόκειται για την περιγραφή μερικών ωρών της ζωής ενός ηλικιωμένου άντρα, με αδύναμη μνήμη, ο οποίος υπόκειται σε κάποιου είδους θεραπεία και βρίσκεται κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Ένα χειρόγραφο με το οποίο καταπιάνεται, μας αφηγείται μια παράλληλη ιστορία. Αντιμετωπίζει μνήμες, πρόσωπα της πραγματικότητας και της φαντασίας, την υπόνοια του ποιος ήταν κάποτε.

   Στις πρώτες σελίδες με κέρδισε. Μου τα κάνουν αυτά οι Αμερικανοί. Στην πορεία μειώθηκε ο ενθουσιασμός μου και τελικά, μπορώ να πω, ήταν μία ενδιαφέρουσα γνωριμία. Μου φάνηκε έξυπνο μυθιστόρημα, με λογοτεχνική δύναμη και ωραία τεχνάσματα στην πλοκή. Αρκετό για να με πάει σε ένα επόμενο βιβλίο του.

   Αυτά είναι με τις επιτυχημένες γνωριμίες. Όταν το άγνωστο γίνεται ενδιαφέρον και σιγά-σιγά οικείο, αισθάνεσαι την ανάγκη να επιστρέψεις. Και είναι τόσοι πολλοί οι συγγραφείς που περιμένουν να τους ανακαλύψουμε… Τόσα τα μέρη για να πάμε…

   Παρ’ όλα αυτά, επιμένω. Δέχομαι προτάσεις από τη βιβλιογραφία του Paul Auster.

Απόσπασμα:

«Πάντοτε λάτρευα την πρωτεύουσα το καλοκαίρι. Υπάρχει μια ηρεμία που μας αγκαλιάζει αυτήν την εποχή του χρόνου, μια κατάσταση σαν ύπνωση, που μοιάζει να θολώνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα έμψυχα και τα άψυχα και, με τα πλήθη τόσο πιο αραιά και πιο ήσυχα στις λεωφόρους, η φρενίτιδα των άλλων εποχών του χρόνου γίνεται κάτι που σχεδόν ξεπερνάει τη φαντασία. (…) Αποκτά κανείς επίγνωση των μεγάλων αποστάσεων, των απέραντων εδαφών και ανθρώπων, του χάους και των διεκδικήσεων που προβάλλουν οι ζωές που βιώνονται – όμως βρίσκονται όλα σε απόσταση, κατά κάποιον τρόπο, σαν η Συμπολιτεία να είχε κάτι εσωτερικό, κάποιο όνειρο που ο καθένας κουβαλούσε μέσα του.»

Paul Auster, «Ενοχές δίχως τύψεις», Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Μετάφραση: Βίκυ Κυριαζή